Home sweet home?

En daar zijn we dan alweer, terug in het koude kikkerlandje.
Afgelopen zondag ochtend ben ik aangekomen in de vrieskou en ondertussen lijken de uitgestrekte stranden van Kokrobite alweer een eeuwigheid geleden.

Wist je trouwens dat we Nederland een kikkerlandje noemen omdat kikkers koudbloedige dieren zijn en er gezegd wordt dat wij Nederlanders ook koudbloedig van aard zijn?

Ja opzich denk ik wel dat dat klopt, zeker als je het vergelijkt met de gastvrije, warme mensen die ik heb mogen ontmoeten in Ghana. Ik hoop toch dat ik hier iets van toe heb mogen voegen aan mijn eigen Nederlandse en kikkerachtige persoonlijkheid. ;)

Mijn vlucht terug was niet echt best, ik vloog 's nachts en ik hoopte eigenlijk nog een paar uurtjes te slapen om dan toch niet helemaal brak aan te komen op schiphol. Helaas is dit niet helemaal gelukt. Ik had echt vreselijke turbulentie en het vliegtuig leek soms wel kilometers naar beneden te vallen. Toen een stewerd door de intercom begon te roepen dat een meneer nu toch echt moest gaan zitten met zijn stoelriem vast 'because its a serious situation!' begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken. 5 minuten later werd er druk gezocht naar een dokter omdat het helemaal niet goed ging met 1 van de passagiers.. Het was dan wel geen dokter Jack uit Lost en ook geen vliegtuigcrash op een onbewoond eiland maar uiteindelijk na een uurtje of 7 gelukkig gewoon een fatsoenlijke landing op schiphol airport.
Ik had het k-k-koud en het gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen gereden was. Maar het wederzien met Roland was natuurlijk wel weer heel fijn! 'Wat ben je bruin..' 'Wat ben je wit..!' Het was weer een beetje gek maar tegelijkertijd eigenlijk ook weer heel erg vertrouwd. Nouja goed, tot zover het hello goodbye momentje.

Mijn eerste dagen in Nederland waren maar gek, ik keek werkelijk mijn ogen uit. Stom het is maar 3 maanden geleden maar ik vond het zo gek om weer terug in het Rotterdamse te zijn! Alles is zo wijds, de gebouwen zijn zo hoog, het is zo koud, iedereen loopt zo snel, alles is netjes afgewerkt, overal lopen blanke mensen, etc, etc. het was wederom bijna een kleine cultuurshock! Vooral de luxe die we hier hebben valt me op en de ontevredenheid. Wat lopen we toch met z'n alle te zeuren over onbelangrijkheden en van alles en nog wat. Al moet ik zeggen dat wat de luxe van het nemen van een warme douche of het gebruiken van een wacmachine betreft toch wel weer héél erg fijn is!

De boodschappen doen in de Albert Heijn was een klein feestje, en tegelijkertijd, wat is er toch verschrikkelijk veel keuze. Wist je dat je alleen al kan kiezen uit 7 verschillende soorten tomaten? 7! Verder ben wel weer erg blij met de gesneden groenten in zak en: hoera! Mijn chocolade behoefte kan weer flink bevredigd worden!

Wat ik nog meer stiekem denk: Jeetje €3,- voor een paar plakjes kaas? Weet je wel hoeveel Ghanese cedi's dat zijn!? Nu zeg ik dit maar niet hardop omdat ik ergens een beetje bang ben aangezien te worden voor het type mens dat nog steeds de euro's omrekent in guldens en hier nog regelmatig stampij over maakt..

Ja wat had je dan verwacht, dacht ik bij mezelf.. Ik weet het eigenlijk niet. Natuurlijk had ik dit wel verwacht maar toch is het heel gek om het dan ook echt weer mee te maken. Ja anders dat wel, maar desalniettemin vind ik het tot mijn grote verbazing niet heel erg om weer thuis te zijn. Ik ben er achtergekomen dat er allerlei dingen zijn die ik miste waar ik me niet eens bewust van was. Dus de verwachte after reis depressie blijft voor nu in ieder geval nog even uit. Wat niet wegneemt dat ik Ghana niet mis. Ik mis de kinderen, de andere vrijwilligers en het hele leven op pcc heel erg. Ik ben nog niet begonnen met werken maar ik weet nu al dat ik het relaxte leven in Ghana ook heel erg ga missen. Een instelling die je wellicht bij je zelf wel kan veranderen maar de hele maatschappij is er hier gewoon niet op ingesteld. Het leven zal uiteindelijk wel weer op het bekende snelle tempo door moeten. Maar voorlopig.. we zien het wel! Wellicht wordt het wel weer een jaar met veel nieuwe kansen en uitdagingen, daar gaan we dan maar voor.

Verder denk ik ook nog veel na over de tijd op pcc en het werk wat ik daar heb mogen doen. Wellicht dacht ik of hoopte ik aan het begin meer te kunnen veranderen. Al snel was ik me er van bewust dat dit niet haalbaar was. Pcc is eigenlijk al een geoliede machine en de mensen die er werken doen het al jaren op dezelfde manier. Het is lastig en niet te doen om dingen in je eentje te veranderen. Het zit hem zoveel meer in de kleine dingen. En die kleine dingen, daar heb ik het dan uiteindelijk dan toch voor gedaan!

Met sommige kinderen heb ik wellicht iets kleins bereikt. Ayuba zijn rekenvaardigheden zijn er zeker op vooruit gegaan en Aaron kon aan het einde van de 3 maanden toch al een heel stuk sneller zelfstandig met zijn rolstoel richting de poort rijden als voorheen. Weleenswaar kleine stapjes maar in ieder geval in de goede richting!

Met andere kinderen ben ik eigenlijk al blij dat ze me steeds meer leerde kennen en me voorzichtig toelieten in hun wereldje zoals bijvoorbeeld Cynthia en Afia.

Met Edmond was ik eigenlijk al blij als hij een ochtendje gewoon rustig met me mee liep tijdens walking time maar aan de andere kant heb ik eigenlijk ook wel weer heel veel om hem en zijn streken kunnen lachen. Met Joshua heb ik voornamelijk veel geoefend om de gebaren die hij al kende te behouden en ik deed hem altijd een groot plezier om een potje voetbal of basketbal met hem te doen. Bij hem was het echt grappig om te zien dat hij ook buiten de special atention met hem me vaak opzocht om me dingen te vertellen, vragen of te laten zien.

De glimlach van Liza, de knuffels van Akousia en de intense blijheid van Dela zullen dingen zijn die ik nooit meer zal vergeten en me altijd bij zullen blijven.

Ja, het was een geweldige tijd in Ghana en op pcc, het was uiteindelijk nog zoveel leuker als dat ik me ook maar voor had kunnen stellen. Het is gek dat het na jaren lang met deze droom bezig geweest te zijn het dan eindelijk voorbij is. Ja gek, jammer ook wel ergens. Maar alle gemaakte herinneringen zullen blijven en voorlopig probeer ik er gewoon nog even aan vast te houden!

Lezers, bedankt voor het lezen! Het was me een waar genoegen! Sommige van jullie hebben me gevraagd of ik verder ga met het schrijven van mijn blog na thuiskomst.. Maar.. Nee. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die graag lezen over mijn simpele alledaagse leventje in Rotterdam. Mocht je hier toch enige intresse in hebben spreken we wel gewoon af onder het genot van een kopje koffie of een wijntje.

En wie weet, volgens de waarzegger uit Sognaayili ga ik in 2015 alweer terug naar dit schitterende land vol tegenstrijdigheden. 2015? We gaan het zien. Maar dat ik ooit nog terug zal gaan dat weet ik bijna wel zeker..

Dus, wie weet tot over een x aantal jaar :)..

Linda