Back to normal en het voltameer

Weer een nieuwe week breekt aan na al het gereis van afgelopen week. En met deze nieuwe week ook gelijk een nieuw weekend met wederom een reisje op de planning. Deze keer ben ik in het weekend naar het voltameer geweest wat werkelijk weer m'n verwachtingen mocht overtreffen. Maar laat ik nu eerst maar beginnen met het 'gewone' leven op pcc.

Ja, het gewone leven, alle kerstactiviteiten en andere feestelijke bezigheden zijn dan na 3 weken lang feest gevierd te hebben weer voorbij. Ik heb er van genoten, het was erg leuk en ik ben al met al erg blij dat ik de feestdagen hier heb mogen doorbrengen. Ongeacht was het hoe dan ook ook wel weer even fijn om weer gewoon verder te gaan met mijn programma en special atentions. Voor sommige kinderen weer even wennen, andere zijn hier ook vooral erg blij om.

De kinderen reageren na een klein weekje weggeweest te zijn op je alsof je maanden bent weg geweest. Sommige komen vanaf een afstandje al op je afgerend en voorzien je van dikke knuffels. Net als bij mijn laatste weekje weg eigenlijk, maar toch, het blijft natuurlijk leuk om op deze manier weer aan het werk te gaan.

In de periode dat ik niet aanwezig was hebben ze flink met gif lopen spuiten in en om de kamers van Simon en mij om het ongedierte te verdelgen. Voornamelijk voor de tijgermuggen die schijnen te huizen in onze omgeving en deze je dengue kunnen geven. (Fijn dat ze dit doen want ik heb ondertussen al behoorlijk wat beten opgelopen van deze jongens).
Hoe dan ook, gezien de reistijd besloten we een dag eerder thuis te komen wat nog niet doorgegeven was aan Jeanet waardoor ik zondag in alle vroegte vreemde geluiden hoorde rond mijn kamer. Het was vroeg, veel te vroeg, dus ik besloot er verder geen aandacht aan te besteden en me nog maar even om te draaien. Toen ik later die dag Jeanet tegen kwam bleek dat ze die ochtend nog met gif hebben lopen spuiten om mijn huisje heen. Oeps! Had ik ook nog mooi het raam open staan natuurlijk.. Nouja, tot op heden ben ik zelf nog niet verdolgen dus ik zal me er maar niet te druk om maken, maar gezond is anders waarschijnlijk!
Het heeft in iedergeval wel zijn doel bereikt. De hele veranda zag zwart van de dode beesten.. Bijen, muggen, torren, enorme kevers, voor ieder wat wils.

Liza, mijn feedingchild heeft de laatste tijd steeds grotere problemen met eten. Ze wilt steeds niet eten en als we het na een half uur geprobeerd te hebben bij haar weg halen begint ze te huilen. Ze wilt waarschijnlijk ander eten op dat moment en dit word haar vaak uiteindelijk aangeboden als ze zo hartverscheurend ligt te huilen. Ik heb het probleem besproken tijdens de vrijwilligersvergadering. Joe Ema, onze coördinator gaf aan dat het toch beter is haar te laten huilen als ze niet wilt eten en haar niet iets anders te geven. Het is niet goed voor haar om 3x per dag rijst te eten namelijk en uiteindelijk zal ze leren dat huilen niet werkt. Ik had dit eigenlijk zelf ook al in mijn hoofd maar ik kan niet meer doen als advies geven aan de caregivers. En ik heb het idee dat ze daar niet altijd op zitten te wachten. Toen ik dit vertelde aan de mensen die over Liza gaan kreeg ik ook een beetje het gevoel dat me dit toch niet helemaal in dank werd afgenomen. Uiteindelijk eindigde het op huilen vanuit Liza's kant natuurlijk. Ik voelde me zo ontzettend schuldig, ze kan al zo weinig en nu had ze door mijn toedoen ook nog eens geen eten in haar maag.. De caregivers lijken het onderhand ook te begrijpen na overleg met Joe Ema en ik hoop maar dat deze methode snel mag baten..

Dinsdag zijn Jan en Carla de gastvrijwilligers vertrokken van pcc. Jammer, want het was een alleraardigst stel en ondanks het grote leeftijdsverschil konden we het goed met ze vinden. Het was niet alleen een dag van afscheid nemen maar ook van welkom heten. Joël, een jongetje van een jaar of 4 wat beperkt kan praten en (op dit moment nog) niet kan lopen is vandaag opgenomen in de pcc community. Het is echt een schatje.. Ik zou hem zo stiekem mee naar huis willen nemen. Ik hoop dat hij snel op z'n plek is en hij hier de ruimte vindt zich zo goed mogelijk te ontwikkelen.

Ik ben met Lizanne tijdens een siësta deze week een keertje wezen shoppen. Shoppen in Ghana? Kan dat? Ja, dat kan. Natuurlijk zijn er geen lange winkelstraten en is er al helemaal geen h&m of zara te bekennen. Maar gewoon op old market in Nkoranza kom je ook al een heel eind. We zijn eerst naar de schoenen 'winkel' geweest. Ze hebben hier ongelofelijk veel schoenen die allemaal uit de 3e wereldbakken vanuit Europa komen. Je koopt hier een paar Allstars (die er vrijwel nieuw uitzien) voor echt bijna helemaal niets. Mijn kleine mini maatje zit helaas bijna nergens meer bij, misschien omdat Ghanezen ook vrij kleine voeten hebben. Maar Lizanne heeft goed kunnen slagen. Vervolgens naar de kledingmaker om mijn nieuwe stofjes die ik gekocht heb in te leveren en nieuwe jurkjes, rokjes en een broek te laten maken. Ook was er weer het één en ander af wat ik laatst heb laten maken. Je eigen ideeën worden met je favoriete stofjes tot een kledingstuk gemaakt. Het gaat helaas niet altijd in één keer goed of het idee pakt net wat anders uit dan je gehoopt had, maar geen ramp, je kan er dan gewoon mee terug gaan net zolang tot je wel tevreden bent. Eigenlijk veel leuker als gewoon even naar de h&m.

Donderdagavond was Lizanne haar afscheidsfeestje. Na 5 maanden in Ghana geweest te zij zal ze weer op huis aan gaan. Best gek want ik zit al hier met haar vanaf het begin dat ik hier ben natuurlijk. De kinderen hadden weer allemaal stukjes in gestudeerd en er werd veel gedanst en muziek gemaakt. Na afloop met alle vrijwilligers en Jeanet en Albert in het restaurant gegeten waarna we nog een laatste drankje zijn gaan doen in rooftop.

Voor ons nog geen afscheid en vrijdag avond ben ik na feedingtime met Lizanne en Lotte vertrokken naar Akosombo. In dit plaatstje ligt de bekende Akosombo dam en het grootste stuwmeer qua oppervlakte ter wereld: het voltameer.
Met de nachtbus (waarin de airco letterlijk op vriesstand stond en ik het zelfs in mijn dikke vest en wollige sokken steenkoud had) zijn we hier naar toe gegaan. We hadden ontzettend veel geluk met de aansluitende trotro's die we nodig hadden en kwamen al om 5 uur in de morgen aan bij het guesthouse. Er was alleen nog geen personeel dus moesten we nog wat uurtjes in het restaurant blijven wachten tot iedereen wakker was en we onze kamer in konden.
Het was het wachten zeker waard, het werd langzaamaan licht en we kwamen er achter dat het echt een hele mooie plek aan het water was met uitzicht op de brug. De brug is voor Ghanese begrippen echt hyper modern en is een beetje vergelijkbaar met de van Brienenoordbrug. Een hele gekke gewaarwording zo midden in de natuur. Onze kamer was overigens echt top! We hadden een douche met een geisertje.. Kan je het je voorstellen? Na 2,5 maand eindelijk weer eens douchen met warm water! En daar hebben we flink gebruik van gemaakt ook.
We waren vrij moe na het nachtje door halen en besloten de zaterdag gewoon lekker eens een keer niets te doen. En met niets bedoel ik ook helemaal niets. Hoogstens een boek of 2 uit lezen. Ik denk dat dit mijn eerste echte rustdag was in Ghana en ik heb er van genoten!
De plek was er ook zeker geschikt voor zo op een vlondertje aan het water.

Zondag dan toch nog maar even wat cultureels doen. Daar kwamen we tenslotte voor. We zijn naar de Akosombo dam geweest. Alles ging weer lekker op z'n Ghanees en na anderhalf uur kwam de caissière dan eindelijk opdagen en kregen we toestemming om de dam te betreden. Ja dat moet allemaal heel officieel. Iemand anders dan de caissière kan geen geld afrekenen en voor een simpel bezoekje aan deze dam hebben ze werkelijk allerlei gegevens van je nodig.
Maar, eenmaal aan het voltameer en bij de dam aangekomen moet ik zeggen dat ik het echt heel erg indrukwekkend vond om te zien. Het meer voorziet het grootste gedeelte van Ghana en grote delen van Togo en Benin van stroom. Verder hadden we een leuke en grappige gids die ons voor het gemak maar L1, L2 en L3 noemde. Al die lastige Nederlandse namen ook..
's Middags bij terugkomst hebben we een roeiboot gehuurd en zijn we te water gegaan. Je ziet heel de dag door echt super veel bootjes voorbij komen met een roeier, je kan dan tegen betaling een stukje mee kan varen. Wij dachten dat we dat ook wel makkelijk zelf zouden kunnen en de roeier daar niet voor nodig te hebben. Dit bleek iets te vooruitstrevend te zijn. We kwamen er al snel (na 5 min) achter dat de boot niet de kant op ging die wij wilde en eenmaal tot die conclusie hebben we er een uur over gedaan om weer terug bij de steiger te komen. Het was niet echt een succes dus. We moesten ook nog eens een veel te dik en warm oranje zwemvest aan wat ik bij voorbaat iet wat overdreven vond. Maar goed uiteindelijk bedachten we dus dat het door de verschillende stromingen van het stuwmeer misschien gevaarlijk is als je er in valt en het gewoon lastig is om hier in te kanoën (en dat het dus vooral niet aan ons lag).

Verder nog maar even verder gegaan met het nietsdoen en wat spelletjes gespeeld. Het was een erg gezellig weekend met z'n 3en en maandag ochtend in alle vroegte hebben we afscheid genomen van Lizanne. Dinsdag vliegt ze terug vanaf Accra maar Nederland en Lotte en ik zijn natuurlijk gewoon weer terug gegaan richting Nkoranza. Ondanks dat de reis best goed ging er toch weer 10 uur over gedaan. De eerste helft van de reis was prima. We zaten voorin een trotro wat inhoud dat je meer beenruimte hebt en we keken echt onze ogen uit. De voltaregio is weer zo anders qua natuur als de andere delen van Ghana die ik tot nu toe heb gezien. Heel erg groen en bergachtig. Het deed eigenlijk een beetje Frans aan. De tweede helft was wat minder, te heet en geen ruimte om onze benen kwijt te kunnen. Ja, met het reizen met trotro's is het een kwestie van geluk hebben.

Ondertussen ben ik weer thuis in Nkoranza. Thuis.. mijn andere/echte thuis in Rotterdam begint ook alweer erg dichtbij te komen. 'Ik wil nog helemaal niet naar huis' vs 'ik kan niet wachten om weer naar huis te gaan'. Op dit moment is het meer het eerste: ik wil nog helemaal niet naar huis en de resterende 2,5 week lijkt zo ontzettend veel te kort! Maar dat is nu.. Er zijn ook momenten dat het me wel prima lijkt. Ik merk dat ik alweer plannen maak voor mijn terug komst en voor het eerst sinds anderhalf jaar verder kijk dan Ghana. Eerst Ghana en daarna zien we wel. Maar nu de tijd begint te komen van het serieuze aftellen merk ik dat er ook steeds meer ruimte daarvoor vrij komt. En dat is eigenlijk wel leuk. (Maar ook een beetje eng). Ja, misschien is naar huis gaan wel prima.. Maar nu nog even niet..!