De laatste week op pcc en afscheid nemen

Het lijkt wel gister dat ik aankwam op pcc en mijn welkomstfeestje had, ondertussen zijn we alleen 3 maanden verder en stond deze week alweer in het thema van afscheid nemen.
En afscheid is niet altijd makkelijk. Ik vind het lastig, misschien wel even lastig als mijn vertrek hier naar toe. Maar dat heeft natuurlijk ook een keerzijde en zegt veel over de mooie tijd die ik hier heb mogen hebben.

Zoals ik in m'n vorige blog al had geschreven leek het me interessant om een bevalling hier mee te maken. Het maken van een goede afspraak in het ziekenhuis kost hier alleen wat tijd en er moet natuurlijk ook maar net een vrouw zijn die op dat moment klaar is om te bevallen en uiteraard ook haar goedkeuring geeft om hier iemand bij te laten zijn. Het is maandag na 4x heen en weer gelopen te hebben niet gelukt en ik heb daarom maar besloten het zo te laten. Ik heb niet veel tijd meer deze laatste week en aan de andere kant; de arts heeft me al verteld dat een bevalling in Ghana geen pretje is en erg pijnlijk. Hij heeft me laten beloven dat ik ook na deze ervaring sowieso kinderen ter wereld moet brengen. Hmm, ik ben ook wel een beetje bang misschien dat ik het lastig vind om een vrouw met zoveel pijn te zien en me te bedenken dat dat wellicht ooit mijn lot gaat worden.. Maar goed dat is weer een ander verhaal.

Verder ben ik deze week veel opgetrokken met Gabriel, mijn Ghanese buurjongen die een soort databank maakt met alle zorg instellingen voor pcc. Dit heeft geleid tot veel interessante gesprekken over de Ghanese cultuur en opvattingen. Zo heeft hij verteld over geesten, heksen en dwergen. Serieuze zaken waarvan hij echt verbaasd was dat ik nog nooit over het bestaan hiervan gehoord had. Zijn vader was vroeger een heksenjager, zo hadden ze 2 ringen aan het plafond hangen en als deze 's nachts tegen elkaar aan sloegen en begonnen te rinkelen dan wisten ze dat er een heks in de buurt was. Als ze het vermoeden hadden dat iemand bezeten was door een heks werd deze ondervraagd en geslagen me een stok tot ze bekende. En als je geen heks zou zijn waarom zou je anders bekennen? In het noorden is een speciaal heksen kamp waar ze de gevonden heksen bij elkaar afgezonderd van de samenleving bergen.
Dwergen nemen een pasgeboren kind welke jaren later als deze volgroeit is terug zal keren naar de familie. De dwergen hebben het kind speciale krachten gegeven. Als dit goede dwergen waren zijn dit helende krachten en paranormale gaven. De desbetreffende persoon kan dan in de shrine gaan werken om daar goede daden te verrichten met zijn gave.
Als dit kwade dwergen zijn dan.. Tsja 'he will destroy you..' waren de letterlijke woorden.
Marlous vroeg hem van de week of het mogelijk was dat er geesten in naar kamer kwamen. Hier moest hij dan weer vreselijk om lachen.. Waarom zouden de Ghanese geesten elbrunis opzoeken, haha! Alsof ze niets beters te doen hebben!
Ondanks de algemene Ghanese opvattingen en lijkt het nu niet helemaal zo is Gabriel erg open minded, intelligent en altijd in voor een discussie of om gewoon even te lachen. Ik heb meerdere contacten opgedaan hier maar ik denk dat de band die ik met hem heb wel in de buurt komt van een echte vriendschap.

Verder hadden ik de andere vrijwilligers ineens heel spontaan het idee om voor alle caregivers en werknemers van pcc een klein feestje te geven. Gewoon om iets samen te doen omdat het vaak een beetje gescheiden word gehouden en aangezien het vertrek van Marianne en mij er aan zat te komen was dat gelijk een mooie gelegenheid. We bedachten dat het leuk zou zijn samen te eten en dan allemaal wat kleins te maken. Dit bleek helaas niet helemaal mogelijk omdat de caregivers niet genoeg tijd hebben om te koken en wij ook niet voor zoveel mensen iets kunnen maken. Ook is de perceptie van wat een leuk en geslaagd feestje is hier nogal anders dan hoe we daar in Europa over denken. Eten en een drankje een hapje, dat is misschien een beetje raar.. Eten wordt meer gezien als noodzakelijk dan iets sociaals. Maar een Ghanees zal dit nooit zo rechtstreeks tegen je zeggen. Ook dat zit dan ook weer heel erg in de cultuur.
Na wat gestress en wat hulp en tips van Ineke besloten we een feestje te geven in de 'disco' op pcc. We hadden als tip gekregen flesjes cola, biscuitjes en snoepjes te kopen en een stereo-installatie neer te zetten voor de muziek. Wat ook heel belangrijk is, is het het hebben van een MC. Dit wist ik niet en last minute moest ik er nog op zoek naar één, gelukkig bood Isaac zich aan om deze taak op zich te nemen.
Het voelde voor ons een beetje als een kinderfeestje en we hadden onze bedenkingen er een beetje bij. Maar de eerste mensen begonnen al gelijk te dansen op de locale r&b en hiphop hits. De MC leidde het feestje en zorgde dat alles gestructureerd verliep vertelde de onder andere de reden van het feestje. Er werd gebeden, Marianne en ik moesten 2x naar voren komen om spontaan een speech uit onze mouwen te schudden en er werd bovenal veel gedanst. Toen de MC het sein gaf dat ze aan de cola en koekjes mochten beginnen gingen ze gelijk op de toch aardig overvolle tafel af en stopte van alles in hun zakken. Binnen 5 minuten was de tafel leeg! Zo grappig om te zien, in Nederland zou dat dan weer echt niet kunnen en laten we eerder het laatste blokje kaas of plakje worst op de schaal liggen omdat we ons daar schijnbaar ongemakkelijk bij voelen. De dag erna zagen we veel kinderen ermee lopen wat dan wel weer heel leuk was. De MC sloot de party na een uur alweer want de caregivers moesten ook weer op tijd terug om voor de kinderen te zorgen. We hebben later positieve geluiden gehoord over het feestje dus het was uiteindelijk gelukkig toch allemaal goed gekomen.
Marlous en ik hadden na de party de smaak te pakken en besloten dan maar weer voor dan nu écht de laatste keer met Gabriel en Prince een caregiver naar de spot te gaan. Een leuke afsluiting van de dag dacht ik zo!

Vrijdag was mijn laatste dag op pcc en zou ook het echte afscheidsfeestje voor mij en Marianne gevierd worden. Ik was eigenlijk heel de dag vol van alle emoties. Afscheid nemen, ik haat het, ik wil niet, waarom is de tijd hier zo ongelofelijk snel gegaan en wat heb ik hier een gelukkige tijd mogen hebben! De kinderen die mijn hart echt hebben geraakt en die ik zo ontzettend ga missen, de relaxte levensstijl, alle contacten die ik hier heb op gedaan, de hele cultuur, de vriendelijkheid, de groep vrijwilligers met wie ik echt heel hecht ben geworden de afgelopen tijd. Ik ga het allemaal zo ontzettend missen! Ik heb deze dag geen special attentions gedaan maar ik heb Dela meegenomen naar de markt voor een ontbijtje samen. Een broodje Eggbread en een kopje koffie. Er kwam een vreemde man naast me zitten en hij vroeg me binnen 5 minuten ten huwelijk. 'Because your beautiful!' Dela vond dit schijnbaar leuk en te papegaaide: 'Your beau-ti-ful! Iedereen die er omheen stond lag vervolgens in een deuk. Zo grappig! Omdat er zo leuk op gereageerd werd bleef hij dit de rest van de morgen nog herhalen. Nouja wel weer goed voor m'n ego ;). Het was leukste en grappigste ontbijt die ik ooit heb gehad. Echt genieten gewoon!

Aan het einde van de middag was dan het feestje. Voor de gelegenheid hadden we met alle vrijwilligers onze mooiste Ghanese jurk aangetrokken waar we heel wat complimentjes over mochten ontvangen. Marianne en ik kregen een plaatsje vooraan.
De kinderen deden stukjes en er werd natuurlijk weer gebeden, gespeecht en gedanst zoals de feestjes altijd gaan hier. Ook hebben we cadeautjes gekregen welke gegeven werden door 2 kinderen met wie we een speciale band hadden. Toen Liza naar voren werd gereden gaf ze me de grootste lach die ik ooit had gezien. Ze kan niet veel meer dan dat maar iets mooiers had ze me ook niet kunnen geven. Ook Akous gaf me een grote glimlach en kreeg ik nog een aantal high fives.
We hebben een armbandje gehad vanuit de workshop, een envelop vol briefjes gemaakt door de kinderen en een geplastificeerde fotoreportage waar de fotograaf een tijdje geleden al voor gekomen was. Super leuk!
Na het feest aten we zoals gebruikelijk met de vrijwilligers in het restaurant waar Marianne en ik echt allebei een super lieve kaart kregen van de rest. Deze werd hardop voorgelezen in Ayuba stijl met zijn wel bekende: 'thank you!'. Na me heel de dag geprobeerd te hebben me groot te houden kreeg ik het nu toch wel een beetje moeilijk.
Na het eten een laatste biertje met Gabriel op m'n veranda en proberen een beetje vroeg te gaan slapen.

Ik had bedacht dat ik snel wat crackertjes wilde eten maar Marlous had al in alle vroegte pannenkoeken staan bakken en ananassen staan hakken en nodigde mij en Gabriel uit om met de rest te komen ontbijten. Lief en lekker!
Daarna even naar Bob en Ineke geweest om afscheid te nemen. Ik had ze de vorige avond helemaal niet meer gezien en ik was een beetje bang dat ze nog zouden slapen. Dit was gelukkig niet zo. In Ghana is het gebruikelijk om eigenlijk zomaar te vertrekken en geen afscheid te nemen. Ze geloven dat dat het vertrek makkelijker maakt, zelfs met hun eigen kinderen doen ze dat op deze manier. (En misschien zou dat soms ook wel makkelijker zijn, bedacht ik mezelf). Maar zo zijn we het nou eenmaal niet gewend en is het ook goed om iets juist af te ronden.

Ik zou samen met Marlous, Lotte en marloes vertrekken naar het noorden: 2 dagen Mole en 1 dag in Tamale om daar het weekend samen door te brengen. Marloes was helaas ziek, erg vervelend voor haar en voor ons natuurlijk ook jammer dat ze niet mee kom maar we begrepen ook dat het niet handig is om met een zwakke maag een stuk te moeten gaan reizen. Ook haar dus alvast gedag moeten zeggen.

Ik had verder vorige week een taxi geregeld die ons naar het noorden zou brengen. Deze was er alleen na een half uur nog niet. Hij kon schijnbaar niet zo goed Engels of deed net alsof maar na wat telefoontjes was hij er na een uur nog niet! Gabriel heeft het overgenomen na het verontwaardigde commentaar: 'heb je de taxichauffeur dan gister niet gebeld om hem te herinneren, natuurlijk vergeet hij het dan!' Maar na heel wat gedoe en gebel hadden we anderhalf uur later dan eindelijk een taxi. Ondertussen was het natuurlijk niet zo vroeg meer en stonden er allemaal kinderen om de auto heen. Nog even snel wat knuffels en dan maar eindelijk gaan.
Dááááág pcc.. bedankt voor de mooie tijd, voor alle ervaringen en ik heb zo'n gevoel dat ik hier zeker nog wel een keertje terug ga komen!
Maar voor nu eerst nog een weekje reizen om af te kicken waar ik van de week meer over zal vertellen!