Mole, Tamale en Kokrobite

Na het afscheid op pcc dan nog maar even een weekje reizen om af te kicken en te wennen aan het idee dat mijn vertrek nu toch wel heel dicht bij komt. Ik zie er stiekem wel een beetje tegen op om dit heerlijke warme land te moeten verlaten voor vrieskoud in Nederland. Ik ben al zo gewend aan de tropische temperaturen van hier dat ik het 's avonds als het een beetje afkoelt ik zelfs een vestje erbij pak. En dan te bedenken dat het nog steeds wel een graadje of 20 is! Dat gaat afzien worden..

Hoe dan ook ik ben vorige keer geëindigd met mijn reis maar Mole samen met Lotte en Marlous. Daar zal ik dan nu ook maar weer verder gaan.
We hadden een taxi besteld omdat het wederom een flinke reis zal worden en ik 2 grote tassen en mijn rugzak mee moet zeulen, wat niet neel handig is in allerlei trotro's. De taxichauffeur bleek alleen de weg niet te weten, waardoor hij steeds moest stoppen om het te vragen. Ook bleek hij analfabeet te zijn waardoor ook de borden onleesbaar voor hem waren. Ergens verdwaald pikte hij in een dorpje een meisje op dat in de buurt moest zijn en mee mocht reizen om de weg te wijzen. De daewoo matiz (ook wel boodschappen karretje genoemd) waar we in reden was al niet zo ruim en met al de bagage en nog een extra meisje zaten Lotte en Marlous behoorlijk opgepropt op de achterbank. Nouja goed na een uur of 5 rijden dan toch wel wat sneller dan met trotro's aangekomen in Mole.

Mole national park is dé plek in Ghana om op safari te gaan. Het is het grootste nationale park in Ghana waar er, als je geluk hebt ook olifanten te zien zijn! Het is droog seizoen wat inhoud dat er niet veel water is en de olifanten naar een kleiner beekje moeten om zich te wassen. En het uitkijk punt bij het restaurant keek nou net op dat beekje uit wat inhield dat we in de verte al gelijk een olifant zagen staan! Super gaaf!
De aankomst daar was een beetje een shock voor ons, na toch al zo'n tijd geleefd te hebben tussen de Ghanezen in Nkoranza waren er nu ineens alleen maar blanke mensen. Een zwembad vol Amerikanen die wat asociaal op me overkwamen. Het voelde eigenlijk helemaal niet prettig en ik hoopte niet dat we eenmaal op deze toeristische hotspot beland hetzelfde zouden overkomen.

Een uurtje of 2 later gingen we al gelijk op jeep safari. We zaten boven op het dak en reden door de wat dorre en droge savanne. Het was leuk en heel rustgevend. We zagen wat gazelles, apen en zwijntjes. Geen olifanten helaas maar dat maakte het niet minder leuk, morgen weer een kans en dan zouden we te voet met een ranger door de bush gaan wat de kans aanzienlijk groter maakte.

Midden in de nacht werden we zo rond een uur of 3 gewekt door een werknemer van het hotel met de mededeling dat we moesten komen. We snapte er helemaal niets van met onze slaperige hoofdjes en we dachten: olifanten? Nu? Ok, we komen eraan! Snel in onze kleren gesprongen maar het wachten was op Marlous, die nog even een laagje mascara aan het aanbrengen was. Eenmaal buiten zagen we helemaal niemand.. En tot overmaat van ramp.. Toen we eindelijk mensen zagen kwamen we tot de ontdekking dat ze wel erg grote backpacks bij zich hadden. Geen olifanten maar we waren gewekt om met de nachtbus maar Tamale te gaan.. Foutje! Dag nachtrust, dag olifanten en we voelde ons zo ontzettend dom! Maar Marlous had in ieder geval wel mascara op! Haha, we hebben er wel heel hard om kunnen lachen gelukkig.

De dag erna na een wat gebroken nacht dan maar op loop safari en ja hoor, nu hadden we meer geluk! Het voelde zo gaaf om regelrecht door de bush te gaan met de ranger met geweer op zak. (We betwijfelen of dit ook maar enigszins werkt ten overstaande van een olifant maar goed). We hebben veel dieren gezien waaronder: zwijnen, antilopen, Bambi hertjes, roofvogels en.. Olifanten! De ranger vertelde dat het vrijgezellen olifanten waren, dit omdat ze zich alleen verplaatsten en niet in een groep. We zijn nog vrij dichtbij gekomen, zo'n 5 meter afstand denk ik, wat gezorgd heeft voor een aantal hele mooie foto's!

Later op de middag zijn we naar Mogmori eco village geweest. Dit is een echt typisch Ghanees dorpje. Kleihuisjes met lemen dakjes, dat soort werk ;). Het dorpje leeft voor een groot deel van het toerisme en wil dit daarom ook graag met je delen. We kregen een rondleiding en hebben gezien hoe sheabutter gemaakt word. Ik heb zelf ook maar gelijk een potje gekocht want mijn eigen nivea bodylotion kan hier niet tegen op! Verder hebben we de chief ontmoet, mochten we nog even trommel spelen en hebben veel foto's gemaakt. En een kolanoot gekregen van een vrouwtje uit het dorp. Kola noten worden in Ghana veel gekauwd door chiefs of tijdens belangrijke vergaderingen, ze zorgen verder voor meer energie, er word gezegd dat je ze niet moet nemen 6 uur voor je maar bed wilt omdat je anders niet meer in slaap kunt komen. We hebben ze daarom maar bewaard voor later.

's Nachts zijn we wederom rond een uur of 3 gewekt, (maar deze keer gelukkig terecht) om met de nachtbus vanuit Mole naar Tamale te gaan. De bus werd werkelijk volgeladen met mensen, ik had gelukkig wel een plekje maar het eerste uurtje kon ik alleen maar naar voren zitten omdat er een arm en een rugzak voor mijn rugleuning zaten. Echt hutje mutje en vreselijk overbeladen verbaas je je er bijna over dat de bus nog weg komt. Desalniettemin, 's Nachts reizen blijft hier toch beter als overdag reizen. En was de reis verder prima te doen.
Eenmaal aangekomen in Tamale, brak en wel na een nachtje haast niet slapen besloten we eerst maar eens te ontbijten. Het leek ons verder een goed moment voor de kola noot. Het was eigenlijk niet echt lekker en nogal droog. Maar wonderbaarlijk voelde Lotte en ik ons daarna toch zeker een stuk fitter en waren we klaar voor een nieuwe dag!
Deze nieuwe dag hebben we besteed aan.. Shoppen! Tamale is echt het walhalla voor vrijwilligers en is veel meer ingesteld op toeristen dan alle andere plekken waar ik geweest ben. Het leek eigenlijk een beetje op een vakantie dorp met al dat blank op straat en Ghanezen die zelfs een klein woordje Nederlands spreken. Voor een dagje zeker geen probleem!
Souvenirs gekocht en voor het eerst ergens op een terrasje kunnen lunchen. Wat een luxe!
Verder hadden we een typisch Ghanees spelletje gekocht wat nog het meest lijkt op backgammon vind ik, alleen dan makkelijker. De manager van het tentje heeft de halve middag besteed om het ons te leren en ondertussen hebben we het aardig onder de knie!

Dinsdag morgen zijn Lotte en Marlous al vroeg vertrokken weer terug richting Nkoranza. Toch wel heel erg gek om alleen achter te blijven. Wat wilde ik graag ook mee terug! Maar helaas, er is een tijd van komen en van gaan. Ook blijf ik erbij dat dit afscheid in fases echt wel heel goed is, het is echt zo'n overgangsperiode nu.

Nou goed, ik besloot er maar alleen op uit te trekken. Ik ben naar Sognaayili geweest. Dit is wederom een typisch Ghanees dorpje op zo'n 7km van Tamale.
Jaren geleden waren er ooit een man en een vrouw. De vrouw werd er van beticht een heks te zijn waardoor ze verstoten werd uit jaar stam. Haar man wilde haar niet alleen laten en ze zijn samen een huisje gaan bouwen in the middle of nowhere. Jaren later kwam hier een stel trekkers bij die ook geen huisvesting hadden. Ze kregen velen kinderen die ook weer met elkaar vele kinderen kregen. Uiteindelijk werd er een chief aangesteld en begonnen er meer mensen zich te vestigen in dit mini dorpje. Sognaayili was geboren. De hoofdgedachte van het dorp is jaren later nog steeds: 'no more witchcraft!'. Het is streng verboden en ze geloven dus als weinige stammen in Ghana dat heksen geen kwaad kunnen doen.

Ik kreeg een rondleiding van Mohammed, de vice chief en ik heb meegekeken bij het spinnen van katoen. (Ook zelf geprobeerd tot groot plezier van de spinvrouw, ze kwam niet meer bij van het lachen). Daarna zou ik nog naar een waarzegger gaan. Hij was alleen nog aan het werk op een school en Mohammed vroeg me anders even te wachten. Ik had toch niets beters te doen en ben bij het gezin in de compound gaan zitten. Iedereen was zo ontzettend vriendelijk, we hadden leuke gesprekken en er werd na een tijdje water en jolofrijst gehaald. Ik werd geacht om mee te eten en mocht dit zeker niet weigeren. Ik ben met de 5e zoon van vrouw 2, Ali van ongeveer mijn leeftijd door het dorpje gaan lopen en hij heeft me veel verteld en laten zien. Ook is hij mee geweest naar de waarzegger toen deze eindelijk gearriveerd was. Hij wilde de wijsheden over mijn toekomst toch zeker niet missen.
We namen plaats in een donker kamertje en de waarzegger zat op de grond in het midden van de hut. Hij had een bakje met schelpen, knoopjes en steentjes voor zich. Hij gaf me een schelpje en vroeg me hier positieve gedachten in te stoppen.
Hij stopte het schelpje terug en al husselend en peinzend vertelde hij mij zijn wijsheden.
Allereerst vertelde hij verheugd dat ik geboorte zal geven aan een tweeling! Dat is heel bijzonder hier omdat er geloofd word dat Tweelingen één ziel hebben en daardoor dichter bij God staan. ik zal lang leven en oud worden, ik ben een geduldig persoon en dit moet ik ook zeker zo houden, centraal voor mijn leven staat dat ik veel moet geven en daar zal ik uiteindelijk ook veel voor terug krijgen. Verder moet ik een verdere studie gaan doen naast mijn werk om hoger op te komen, heb ik de juiste partner in het leven al gevonden en keer ik in 2015 alweer terug naar Ghana.
Voor mij was het een beetje hocus-pocus maar elke Ghanees die ik er over spreek verteld me dat ik de waarzegger zeker niet in twijfel mag trekken. Toch zal ik ooit wel gek staan te kijken als ik echt een tweeling ter wereld breng.
Het was al met al echt een hele leuke dag en voor mij was dit wel echt de downtown Afrika experience.

Woensdag ochtend ben ik met een binnenlandse vlucht van Tamale maar Accra gevlogen om vanuit daar door te gaan maar Kokrobite. Een kustplaatstje een half uur vanaf Accra. Gezellig nog een paar dagen relaxen met Marianne die de dag hiervoor al was aangekomen aan het strand. Kokrobite was weer heel anders dan de andere plaatsen aan de kust waar ik geweest was. Veel levendiger, het strand is afgeladen met vissers, de locale bevolking en rasta's. Ook het hotel zelf is hier goed mee vertegenwoordigd. Ik heb echt in geen tijden zoveel levensgenieters bij elkaar gezien.
Het was weer heel anders dan de andere kustplaatsen waar ik geweest ben maar perfect voor vrijwilligers en backpackers.
De eerste dag ben ik vreselijk verbrand. 2 uur in de zon met zonnebrand op, ik had bedacht dat ik dat na 3 maanden toch wel aan zou kunnen.. Nou niet dus! Ik was echt zo rood als een tomaat.

Verder zijn we naar de Densu Delta wetlands geweest. Een aangename verrassing! We kregen een hele mooie kano tocht en het gebied is echt populair onder vogelspotters omdat er meer dan 70 verschillende soorten leven. Nu ben ik geen vogelspotter en de gids kwam niet veel verder als: 'kijk een eend!' Maar het was op zeker een mooie trip en het waren mooie vogels ;).
We zijn uitgestapt op een soort eiland/enorme zandbank waar zo'n 400 mensen leven puur van de visvangst. Ze werken hier een half jaar om geld te verdienen en de andere helft van het jaar gaan ze terug naar de volta regio, waar ze vandaan komen.
Het was leuk om even mee te kijken in dit bijzondere dorpje.

Marianne is dinsdag weg gegaan om haar vader op te halen waarna het voor mij voelde als nu toch wel echt het einde van mijn tijd hier. Ik vind het jammer dat ik naar huis ga, al is het eigenlijk ook wel goed geweest.
Kokrobite was leuk, het voelde echt als een vakantie, leuke interessante mensen ontmoet, een djembé en acrobaten voorstelling gezien waar circus Rens niets bij is en gedanst op het strand onder een volle sterren hemel. Wat een heerlijke afsluiting van een heerlijke tijd.
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En nu is de tijd van gaan alweer aangebroken.
Dag Ghana. Hallo Nederland. Tot snel allemaal!