A happy peaceful new year, schildpadden en Nzulezo

A happy peaceful newyear, schildpadden en Nzulezo

Na alle kerst bezigheden van vorige week is het nu alweer tijd voor oud en nieuw. Zoals eerder genoemd word er in Ghana niet veel gedaan aan oud en nieuw en leek het ons leuk dit dan toch op een andere plek te doen als op pcc. Daarom ben ik zou samen met Marianne, Lotte, Marlous en Marloes richting Lake bosumtwi gegaan om het toch nog enigszins te vieren. Verder hadden we het geluk een extra dag vrij te hebben na de drukke kerstperiode op pcc en hadden we de tijd om daarna door te reizen naar de westkust van Ghana en Nzulezo te bezoeken.

Dinsdag ochtend werden we al vroeg opgehaald door een taxi op pcc die ons naar het trotro station zou brengen. We kregen een heus afscheidscomite van onder andere een oliebol bakkende Jeanet en andere vrijwilligers. Er stonden uiteindelijk nog meer mensen ons uit te zwaaien dan toen ik voor 3 maanden hierheen vertrok, haha.

Het reizen met zijn 5en wat inhoud met zijn 4en op de achterbank voor een taxi zorgde soms nog wel eens voor problemen. Of nouja, zo ver je het problemen kunt noemen. De taxi chauffeurs doen er totaal niet moeilijk over. Voor een grote weg controle houden ze gewoon even een trotro aan waar 2 van ons dan even in moeten gaan zitten tot we de controle voorbij zijn. En als de politie ons aanhoud wat echt regelmatig gebeurt, doen ze eerst heel moeilijk maar als de taxi chauffeur een briefje van 2 cedi tevoorschijn tovert maakt dat alweer een hoop goed. Corrupt als dit land is.

Ik was met Roland tijdens onze vakantie ook al naar Lake bosumtwi en Cocoavillage (het guesthouse) geweest. Dit is me toen zo goed bevallen dat ik hier graag nog eens naar toe terug wilde. Helaas is gebleken dat je nooit terug moet gaan naar dezelfde plek. Of nouja het meer blijft geweldig, maar de Sloveense eigenaren bleken toch niet zo aardig te zijn als ik in de eerste instantie dacht en de dormitory was niets vergeleken met de mooie bungalow van vorige keer.
De slaapzaal waar 3 stapelbedden in stonden was nogal smoezelig. De matrassen waren eigenlijk gewoon een soort tuinstoel kussens die we ook kregen als we voor het meer op het gras gingen liggen en het dak sloot niet aan op de muren waardoor het ook de woonplaats was geworden van een aantal vleermuizen. (Ik sliep boven in een stapelbed en zag er af en toe eentje binnen 1m boven mijn hoofd vliegen). Niet heel relaxt dus!

Hoe dan ook; oud en nieuw! Het plan was om een Bonfire te maken voor het meer en de rastaman zou met zijn rastavrienden komen om voor ons djembé te spelen en te zingen.
Zoals echte rastamannen dat doen begonnen ze eerst met een aantal jointjes. Het vuur werd aangemaakt en ze begonnen stoned en wel aan hun repertoire. Er werd veel gebeden en gezongen waarbij kernwoorden waren: rastafari, peace en happiness. Het was werkelijk een bizarre ervaring om op deze manier de jaarwisseling in te gaan. Om 12 uur speelde ze ook gewoon door maar zijn wij toch maar even opgestaan om elkaar de beste wensen te wensen. Verder was ik, zoals eigenlijk altijd tijdens de jaarwisseling een beetje sentimenteel. Terug kijkend op het afgelopen jaar besef ik me dat het een geweldig jaar is geweest. En dat mag ook wel eens gezegd worden! Er zijn geen vervelende dingen gebeurt, ik heb veel nieuwe ervaringen opgedaan en leuke mensen leren kennen en mijn droom om vrijwilligerswerk te gaan doen in het buitenland is dan eindelijk uitgekomen! Nog steeds is het soms zo onwerkelijk als ik er zo over na denk.
We waren erg moe na een lange reis die dag en zijn rond 1:00 uur naar bed gegaan. Zo vroeg is het nog nooit geweest op new years eve denk ik.
Slecht geslapen omdat het feestje nog wel even door ging en ik doodsangsten uitstond voor de vleermuizen.

1 januari zijn we 's ochtends met Doris een Ghanees meisje van 11 welke Marlous die morgen had ontmoet de bergen in gegaan. Het meisje voorop met haar kleine nichtje. Het was nog best een zware tocht en na 3 kwartier klimmen voelde ik me helemaal niet lekker worden. Het was ook bizar heet en we hadden niet genoeg drinken bij ons en ook niet heel veel gegeten die morgen. Uiteindelijk ben ik samen met Marianne terug gegaan omdat ik bang was flauw te vallen. Alsnog waren we aardig hoog en konden we toch nog even genieten van het uitzicht op het meer.

Verder kon een nieuwjaarsduik op deze dag natuurlijk niet ontbreken. Het blijft zo heerlijk om te zwemmen op deze rustige vredige plek.
's Avonds zijn we kip wezen eten bij een ander hotel. Dit is ongeveer 15 min lopen over een donkere weg waar je zeker een zaklamp voor nodig hebt. Op de heenweg zag ik al een enorme plas liggen waarvoor je moest uitwijken richting de berm om er langs te kunnen. Op de terugweg op het moment dat ik wilde zeggen: 'we moeten wel uitkijken dat we straks niet door die plas heen lopen' stapte ik erin, gleed ik uit en lag ik languit in de moederpoel.
Iedereen moest natuurlijk lachen en eigenlijk kon ik zelf ook niet anders dan er om lachen. (Met kiespijn dat dan weer wel ;)). Bij het guesthouse maar met kleren en al onder de douche gaan staan en geprobeerd het nog een enigszins schoon te krijgen.

Na het moederpoel incident maar vroeg gaan slapen omdat we de dag hierna door zouden reizen naar Busua. En dat zou een flinke reis worden. Helaas waren de Sloveense eigenaren en hun hippie vrienden die hier nu ook verbleven dat niet helemaal met ons eens. Knetter stoned zaten ze aan het meer met werkelijk keiharde muziek op vanuit het restaurant. Zelfs oordoppen hadden geen enkele zin, zo hard stond het. Gelijk maar even gevraagd of de muziek wat zachter kon en uitgelegd dat we morgen weer lang moesten reizen. Jahoor, geen probleem. Na 3 kwartier was dit nog steeds niet gebeurt en ben ik het nog maar eens gaan vragen. Vervolgens werd me verteld dat ik me niet zo aan moest stellen en dat ik ook niet naar een discotheek toe kon gaan om te klagen als ik last van geluidsoverlast had. Ik werd echt boos en zei niet weg te gaan voor ze het zachter hadden gezet. Dit gebeurde uiteindelijk maar na verloop van tijd stond hij gewoon weer op het oude volume. Marlous is er nog eens uitgegaan om het te proberen maar met onze stonede vrienden was niet meer te praten. Als protest zette ze de muziek gewoon nog even een tandje hoger. Vervolgens zijn ze door gegaan tot 16:30 en werden we na een gebroken nacht met erg weinig slaap weer opgehaald door een taxi om onze reis te vervolgen. Kinderachtig genoeg hebben de eigenaren zich niet meer laten zien.

De reis naar Busua leek niet helemaal goed ingeschat te zijn en na wat vertraging en alles kwamen we uiteindelijk zo'n 12 uur later en totaal gebroken dan aan op de plaats der bestemming. Het hotel lag aan een prachtig strand en wat waren we blij toen we onze kamer zagen. Een ruime bungalow met 2 tweepersoons en 2 eenpersoonsbedden. Maar na de laatste 2 nachten was het al snel goed natuurlijk. We kwamen er alleen laat op de avond achter dat de toilet deur kapot was en niet meer open ging waardoor we 's nachts maar even van het strand gebruik moesten maken.

Donderdagmorgen werden we gehaald door een werknemer van het hotel. Het hotel staat bekend om zijn turtle safe project. We hadden al een emmer zien staan met allemaal kleine babyschildpadjes er in en vandaag bleek ook de dag te zijn ze vrij te laten. Dat was even een aangename verrassing! Het was zo ontzettend gaaf om te zien! Automatisch lopen ze al richting het water om er vervolgens in te verdwijnen. Verder hoorde we dat sommige zeeschildpadden wel 250 jaar oud kunnen worden. Echt bizar gewoon!

Hierna zijn we naar Nzulezo gegaan. Dit is een dorp helemaal aan de westkust van Ghana tegen ivoor kust aan. Het hele dorp is gebouwd op palen en bevind zich boven het water.
Het was wederom weer even reizen maar toen we uiteindelijk in de kano zaten die ons er naar toe bracht was dat ook weer zo vergeten. De taxichauffeur die ons bracht ging zoals gebruikelijk met ons mee en moest de kano vaarder helpen met roeien. Het was een uurtje varen door de wetlands voor we er zouden zijn. Geen probleem want het was op zeker het mooiste tochtje wat ik in mijn leven heb gemaakt. Het leek bijna onwerkelijk, alsof we in een attractie van de Efteling zaten ofzo. Zo ontzettend mooi. Het dorp zelf wat bestond uit zo'n 450 inwoners was ook leuk om te zien. Er waren een soort van straatjes gebouwd en we mochten ook even binnen kijken bij onze kanovaarder. Hij had een klein huisje met ongelofelijk veel rotzooi erin.
Vroeger hadden mijn ouders ooit een kindje via het lilianefonds o.i.d. Mijn zusje en ik maakte dan een tekening voor het meisje en mijn vader vertelde dat we er eigenlijk heel veel moesten maken omdat mensen in arme landen geen behang hebben en vaak kranten aan de muur hangen. Dus als we heel veel tekeningen zouden maken kreeg het meisje uiteindelijk ook een mooi huis. Ik vond dit vroeger zo gek. Ik kon het me gewoon niet voorstellen. Zouden er echt mensen zijn die kranten aan hun muren hingen?
Hoe dan ook, deze man had zijn huis volbehangen met kranten en ik moest hier ineens aan terug denken.
Na even wat foto's gemaakt te hebben dan maar weer met de kano terug. Ik zat deze keer in het midden wat inhield dat het nu mijn taak was om met een bekertje het water wat steeds de boot in liep er uit te scheppen. En daar was ik nog druk mee bezig, geloof me. Bijna thuis bedacht de kano vaarder dat we even over moesten stappen op een andere boot en moesten wisselen met de mensen die daar op zaten. Dat was best een beetje eng met je dure spullen in je tas en al het gewiebel op de boot. Gelukkig is het goed gekomen en heb ik het deze keer droog weten te houden.

Op de terug weg naar het hotel kregen we een lekke band. Uhoh.. Ik zag ons al uren langs de kant van de weg staan in de snik hitte. Gelukkig bleek onze taxichauffeur hier al wat meer ervaring mee te hebben en beschikte hij over een reserveband die er wonder boven wonder al binnen 10 minuten op zat!

Aangekomen in Busua hebben we nog even snel een duik in de zee genomen. De zee had echt een enorme stroming wat resulteerde tot veel vallen en lachen. Vervolgens de zon echt in een moordend tempo zien ondergaan. (Ik denk dat ik er een filmpje van 5 minuten van had kunnen maken). Echt een mooi gezicht.

Zoals altijd met leuke dingen, ze gaan veel te snel. En eigenlijk hadden we net een dag te kort voor onze reis. We hadden ons een beetje verkeken op de reistijd. Jammer dat we niet nog een dagje konden relaxen aan het strand, maar met een reis van minstens 11 uur voor de boeg zijn we toch maar een dagje eerder vertrokken.

Van vakantie rust je uit, van reizen word je moe. Dus niet helemaal fit begin ik straks weer aan een nieuwe week. Maar desalniettemin was het een super gezellige week met de en hebben we in korte tijd weer zoveel gezien en meegemaakt!

Verder is het deze keer niet alleen het begin van een nieuwe week, maar ook van een nieuw jaar. Ik ben benieuwd wat het me deze keer allemaal brengen gaat. Ik ga er positief in in ieder geval!

Dag 2013, hoi 2014! Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in!